က်န္းမာေရးႏွင့္ ပညာေရး
- Details
-
Hits: 2363
"တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ ေရရွည္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ တစ္ခု လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပညာေရးစနစ္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လည္း က်မတို႔အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။" (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ အမ်ဳိးသားေန႔မွာ ေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္း၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္)
ရခိုင္ျပည္နယ္ႏွင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ က်န္းမာေရး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္သည္ အလြန္ညံ့ဖ်င္းေနသည္။ စစ္အစိုးရ သည္ က်န္းမာေရးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈတြင္ ႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသားထုတ္လုပ္မႈ စုစုေပါင္းတန္ဖိုး၏ ဝ. ၅% မွ ၃% အထိသာ သံုးစြဲ ရာ၊ ကမၻာေပၚတြင္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအာက္ဆံုးအဆင့္၌သာ ရွိေနခဲ့သည္။ က်န္းမာေရး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈသည္ တရားဝင္ အားျဖင့္ အခမဲ့ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားျပည္သူ႔ ေဆးခန္း၊ ေဆးရံုမ်ားမွာပင္လွ်င္ ေဆးဝါးႏွင့္ ကုသမႈစရိတ္ကို လူနာမ်ားက ေပးေဆာင္ေနၾကရသည္။ အမ်ားျပည္သူ႔ ေဆးရံုမ်ားမွာ အေျခခံအေဆာက္အအံုႏွင့္ ပစၥည္းကရိယာမ်ား ယေန႔တုိင္ ခ်ဳိ႕တဲ့ ေနဆဲျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ်ားမွအပ က်န္းမာေရး အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ားသည္ အလြန္ညံ့ဖ်င္းၾက သည္။ အထူးသျဖင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ ကဲ့သို႔ေသာ အစြန္အဖ်ားနယ္ေျမ ေဒသမ်ားတြင္ ပို၍ပင္ဆိုး၀ါးလွေပသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ တစ္ခုလံုး၏ ေဆးရံုမ်ားမွာရွိေသာ လူနာကုတင္ အေရအတြက္သည္ ရန္ုကုန္အေထြေထြေဆးရံုႀကီးရွိ လူနာကုတင္ အေရအတြက္ထက္ နည္းေနသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္ကို ေအာက္မွာ အက်ဥ္းရံုး ေဖၚျပထားသည္။
|
၂ဝဝ၂-၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္
|
ေဆးရံုအေရအတြက္
|
ကုတင္အေရအတြက္
|
|
အထူးကုေဆးရံုမ်ား
|
၀
|
၀
|
|
အထူးကုဌာနမ်ားပါေသာ အေထြေထြေဆးရံုမ်ား
|
၁
|
၂၀၀
|
|
အေထြေထြေဆးရံုမ်ား
|
၁၆
|
၅၅၃
|
|
က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္းမ်ား
|
၂၄
|
၃၈၄
|
|
စုစုေပါင္း
|
၄၁
|
၁၁၃၇
|
ရခိုင္ျပည္နယ္ ေက်းလက္ေဒသမ်ား၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနသည္ ပုိ၍ပင္ ညံ့ဖ်င္းေနသည္။ ေဆးဝါးရရွိရန္ ခက္ခဲမႈေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အစားအစာ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ပြားေသာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့သည့္ ေရာဂါသည္ ျပႆနာ တစ္ရပ္အျဖစ္ ဆက္လက္ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သင့္ေလ်ာ္ေသာ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္းမ်ား မရွိျခင္းေၾကာင့္ ေမြးကင္းစကေလးမ်ား အပါအဝင္ ေက်းရြာသားအခ်ဳိ႕သည္ ကုသ၍ရႏိုင္ေသာ ေရာဂါမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ မေသသင့္ဘဲ ေသးဆုံးေနၾကရသည္။ ထို႔အျပင္ မီးတြင္းမွာ မိခင္ေသဆံုးမႈလည္း အျဖစ္မ်ားသည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ကေလးသူငယ္မ်ား စာမတတ္မႈႏႈန္းသာမက၊ သက္ႀကီး စာမတတ္မႈနႈန္းလည္း ျမင့္မားလွ်က္ရွိသည္။ မူလတန္းေက်ာင္း (ပထမတန္းမွ စတုတၳတန္း) တစ္ေက်ာင္းသာရွိေသာ ေက်းရြာအုပ္စုမ်ားမွာ အမ်ားအျပားပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေဝးလံသီေခါင္ေသာ နယ္ေျမမ်ား၌ ေက်ာင္းႏွင့္ေဝးလံျခင္း၊ မိုးရာသီ၌ သြားလာေရး ခက္ခဲျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္မႈႏႈန္းမွာလည္း နိမ့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ ၾကေခ်။ အေၾကာင္းမွာ မိသားစုအား ေငြေၾကးအရ အေထာက္အကူ ျပဳေပးၾကရၿပီး၊ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းရာသီႏွင့္ ေႏြရာသီတို႔၌ မိသားစုႏွင့္အတူ လယ္ထဲတြင္ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးၾကရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ပညာေရးအဆင့္သည္ ေက်းလက္နယ္ေျမေဒသမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ သင္ၾကားေရးအေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္း၊ သင္ၾကားမႈအရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း ပိုဆိုးသြားရသည္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ နယ္ေျမအတြင္း၌ အေထာက္အကူ ပစၥည္းမ်ားခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ခက္ခဲျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ အလုပ္မလုပ္လိုၾကေခ်။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ လစာမျဖစ္ စေလာက္သာ ရၾကသျဖင့္ ဝင္ေငြတိုးေအာင္ အျခားနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ရွာႀကံေနၾကရသည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕၌ တကၠသုိလ္တစ္ခုႏွင့္ ေကာလိပ္ (၂) ခု (အစိုးရနည္းပညာတကၠသုိလ္ႏွင့္ ကြန္ျပဴတာတကၠသုိလ္) တို႔သာရွိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ အျခားတကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ဝင္ခြင့္မရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အဖို႔ စစ္ေတြတကၠသိုလ္ကိုသာ တက္စရာအေၾကာင္း ရွိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးသည္ ဆယ္စုႏွစ္ (၄) စုေက်ာ္ စစ္တပ္အုပ္စိုးမႈ၏ အႀကီးအက်ယ္ ဆိုးက်ဳိးရိုက္ခတ္ျခင္းကုိ ခံေနရသည္။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြဖြယ္ရွိေသာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားအား စစ္အစိုးရက ၎တို႔၏ အာဏာတည္ၿမဲေရးကို အႀကီးမားဆံုး ၿခိမ္းေျခာက္မႈအျဖစ္ သေဘာထားသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ စစ္ေရးႏွင့္ မဆိုင္ေသာ ပညာေရးမွန္သမွ်ကို အပိုသက္သက္ဟု ရႈျမင္သည္။ အတိတ္က လူထုအံုႂကြမႈမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ သမိုင္းေၾကာင့္ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္။ ဤအေၾကာင္း ေၾကာင့္ပင္ ေက်ာင္းမ်ားကို မၾကာခဏ ပိတ္ပစ္ေလ့ရွိၿပီး၊ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကိုလည္း ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ထားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ဝွမ္းလံုးရွိ အရပ္ဘက္ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ အရင္းအျမစ္မ်ားႏွင့္ ဆရာမ်ား ခ်ဳိ႕တဲ့ ေနလွ်က္ရွိသည္။ ဤျပႆနာသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ ျပႆနာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ မွန္ေသာ္ လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ အမ်ားႏွင့္ မတူ၊ တမူထူးျခားေသာ အခ်က္ကား အဏာရစစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္ႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္၍ တမင္ႀကိဳးစားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္၌ အထက္တန္း အဆင့္ေအာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္ ရာခိုင္ႏႈန္းအနည္းငယ္ခန္႔သာ တကၠသိုလ္ပညာ အထိ ဆက္လက္သင္ယူႏိုင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ပညာေရးအထိ ဆက္လက္ သင္ယူႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေခ်။ အလုပ္အကိုင္ရရွိရန္ အခြင္အလမ္း ပိုေကာင္းေသာ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ကား ႏိုင္ငံ ေရးကိစၥျဖင့္ အိမ္မွထြက္ေျပးရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွ ပယ္ထုတ္ခံရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။
